Enerzijds vind ik het sowieso een lastige vraag; wie ben ik nu eigenlijk? Daar kunnen we het kort over hebben of lang over filosoferen. Maar laten we het hebben over identiteit en de 'crisis' die daarbij gepaard kan gaan. Mijn leraar Franz Ruppert roept met IOPT-opstellingen de vraag op: "wie ben ik niet?"
Mindblowing
In de opstellingen die ik begeleid, kom ik identiteitsvraagstukken met regelmaat tegen. Bijvoorbeeld wanneer de vraaginbrenger (de dochter of de zoon) zich met een van de ouders heeft geïdentificeerd. Die identificatie is natuurlijk met een reden en meestal half onbewust. Het kan zomaar zijn dat je nu denkt; ja, maar ik kom uit een warm nest. Met mijn ouders heeft het niets te maken. Het kan daarom behoorlijk mindblowing zijn als je onderstaande voorbeelden leest. Je bent je als embryo vooral aan het voelen. Cognitie doet nog niet mee, pas 2 jaar. Je voelt vooral en omdat je als foetus nog in de baarmoeder zit, voel je vooral je moeder. En omdat je nog geen cognitie hebt, is je voelen rechtstreeks. Voelt je moeder angst, dan voel jij angst. Voelt je moeder verdriet, dan voel jij verdriet. Voelt je moeder vreugde, dan voel jij vreugde. Voelt je moeder eigenlijk een nee omdat haar carrière net in de lift zat, dan voel je een nee. Ongeacht de context. Totdat je op twee jarige leeftijd meer context krijgt in je bewustzijn.
Voorbeelden Ik zie bijvoorbeeld weleens dat het volwassen kind niet goed weet wat zijn/haar behoefte zijn en erachter komen dat die behoefte al op zeer jonge leeftijd is onderdrukt om zich te kunnen focussen op de behoefte van de moeder. Of wanneer het volwassen kind zich met het lot van de vader heeft geïdentificeerd omdat ze op deze manier makkelijker verbinding kunnen ervaren met de vader. Want een deel van de vader is aanwezig bij zijn lot. Of het kind wordt in beslag genomen door de moeder, zodat de moeder zich niet hoeft bezig te houden met haar lot. De symbiose tussen het kind en de moeder kan bijdragen aan niet weten wie je bent.
In de iopt opstellingen kom je de identificatie met (vaak) de moeder tegen wanneer het kind ( en dus de volwassen vraaginbrenger) een deel van zichzelf heeft achtergelaten om te kunnen overleven. En tijdens een opstelling zie je dan bijvoorbeeld dat een resonant (die eigenlijk voor een woord staat) gaandeweg toch een verinnerlijking van de moeder kan zijn. Tja, als ik het zo opschrijf dan klinkt het mega abstract.
Identiteitstrauma
Franz Ruppert, ontwikkelaar iopt, noemt ons eerst mogelijke trauma: identiteitstrauma. Deze vindt al plaats voor je geboorte en heeft te maken met het ontstaan van je eerste relatie. Namelijk die met je moeder. Als we in die eerste fase niet worden erkend als een uniek wezen met unieke behoeftes, dan kan het voorkomen dat onze relatie voorwaardelijk afhankelijk wordt van de moeder. Een verbinding die onbewust bepaalt wat de moeder nodig heeft. En zonder dat je niet bewust weet, kun je daar in je volwassen leven ook nog last van hebben.
Ik geloof er niet zo in om nu met terugwerkende kracht te zeggen; oh ja ik heb dan zeker een identititeitstrauma, want ik heb hier en hier last van. Uteindelijk is het helemaal niet zo relevant om precies te weten wat voor soort trauma het is. Belangrijkste uitgangspunt is dat je op onderzoek uitgaat naar waar je tegen aanloopt. En je worstelingen kunnen verschillende jasjes hebben; meewaaien met alle winden, tot je schuldig voelen, tot chronische rugpijn hebben, tot geen juiste partner tegenkomen, tot moeite met geld, tot burn out raken, tot pleasegedrag, tot niet weten wie je bent.
Wij bij De Verderkijkers geloven dat je zelf alle tools in huis hebt om jezelf te ondersteunen in je worstelingen. Wij weten zelf ook uit ervaring dat sommige patronen of worstelingen hardnekkig zijn waardoor je echt even niet verder komt. Of omdat het nog in je blinde vlek zit, waardoor je er nog geen zicht op hebt.
Vragen? Neem gerust contact met me op.
Comments